ΑΝΑΛΟΓΙΟ

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε το 280 με 284 μ.Χ. περίπου και μαρτύρησε επί αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, πιθανώς το 306 μ.Χ. Ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας από τη Θεσσαλονίκη. Ανελίχθηκε στις βαθμίδες του ρωμαϊκού στρατού και στην ηλικία των 22 ετών, έγινε χιλίαρχος. Όταν τετράρχης ήταν ο Γαλέριος Μαξιμιανός, βαπτίστηκε χριστιανός και φυλακίστηκε. Ο λόγος ήταν ότι αγνόησε το διάταγμα του Διοκλητιανού «περί αρνήσεως το Χριστιανισμού». Αρνούμενος να αποκηρύξει την πίστη του στον Χριστο, θανατώθηκε δια λογχισμού. Τάφηκε στον τόπο του μαρτυρίου του, και ο τάφος έγινε πηγή μύρου, γι αυτό ονομάζεται και «μυροβλήτης». Ο Άγιος Δημήτριος, όπως και όλοι οι άγιοι, δεν μαρτύρησε για μια ιδεολογία ή για κάποιες προσωπικές του πεποιθήσεις. Μαρτύρησε για την πίστη στο πρόσωπο του Χριστού. Πριν από το σωματικό του μαρτύριο, προηγήθηκε το μαρτύριο της συνειδήσεως. Όντως, η πάλη εναντίον των παθών και του παλαιού ανθρώπου, είναι ένα εσωτερικό μαρτύριο, που δεν οδηγεί

Κάποιος νέος, τον οποίο γνώρισα από την παιδική ηλικία, αγαπούσε πολύ την μελέτη. Ιδιαίτερα τον ευχαριστούσε να διαβάζει βιβλία εκκλησιαστικά και θρησκευτικ ά που περιείχαν βίους αγίων. Αλλά στο χωριό το οποίο γεννήθηκε, ανατράφηκε και ζούσε κατά την παιδική του ηλικία, δεν υπήρχε κάποιος να του διδάξει τι όφειλε να μελετά για την ωφέλειά του. Οι γονείς του, του δίδαξαν να είναι φρόνιμος, να μην έχει κακές συναναστροφές, να προσεύχεται, να πηγαίνει στην Εκκλησία. Οι δάσκαλοι, τον δίδασκαν να είναι επιμελής στα μαθήματά του, να μην είναι άτακτος και τίποτε περισσότερο. Οι ιερείς των χωριών (ως επί το πλείστον αγράμματοι και αμόρφωτοι) δεν μιλούσαν για την αναγκαιότητα της μελέτης των Γραφών. Παρόλα αυτά, το παιδί από μόνο του, χωρίς κανείς να το διδάξει, όπου έβρισκε βιβλίο που περιείχε θρησκευτικό κείμενο, το διάβαζε και όπως ήταν επόμενο, αισθανόταν μεγάλη ευχαρίστηση. Όταν ο νέος αυτός ήταν 18-19 ετών, σκεφτόταν με ποιο τρόπο να αποκτήσει πλούτο.  Στο χωριό του όμως δεν ήταν

Περπατούσε κάποτε ο Αββάς Μακάριος στην έρημο όπου τον συνάντησε Άγγελος Κυρίου και του είπε: "Εγώ, καθώς βλέπεις, δεν είμαι άνθρωπος, αλλά άγγελος και ήρθα να σε διδάξω μυστήρια που επιθυμείς να μάθεις. Ρώτησε, λοιπόν, ό,τι θέλεις κι εγώ θα αποκριθώ. - Πες μου Άγιε Άγγελε, ποιο είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα ανάμεσα σε όλες τις αμαρτίες; - Κάθε αμαρτία, τίμε Γέροντα, χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό . Η μνησικακία όμως και η βλασφημία εί ναι πάνω από όλες τις αμαρτίες. Γιατί, αυτές οι δύο μονάχα είναι ικανές να κατεβάσουν τον άνθρωπο στον βυθό του Άδη, στα καταχθόνια της γης και της θάλασσας . - Ποια αμαρτία μισεί ο Θεός περισσότερο από όλες τις άλλες; - Την κενοδοξία. Αυτή μόνη της κατέστρεψε όλο τον κόσμο. Γιατί με αυτήν ο πρωτόπλαστος Αδάμ εξορίστηκε από τον Παράδεισο. Με αυτήν ο πρωτοστάτης των δαιμόνων, ο Εωσφόρος, χάθηκε. Με αυτήν ο Φαρισαίος έχασε τους κόπους του. Διότι αν πέσει ο άνθρωπος σε τέτοιο πάθος, είναι δύσκολο να σηκωθεί. - Πες μου και τούτο σε παρακ

– Γέροντα, πώς σκέφτεσθε, όταν έχετε να αντιμετωπίσετε ένα πρόβλημα; – Σκέφτομαι τι γίνεται, τι δεν γίνεται ανθρωπίνως. Το εξετάζω από όλες τις πλευρές. «Θα κάνω αυτό· τι αντίκτυπο θα έχει εκεί, εκεί;… Τι κακό μπορεί να κάνει ή σε τι μπορεί να ωφελήσει;». Εγώ πάντα ένα πρόβλημα προσπαθώ να το δω από πολλές πλευρές, ώστε η λύση που θα δώσω να είναι, όσο γίνεται, πιο σωστή. Γιατί μπορεί να γίνουν πολλά λάθη, αν δεν προσέξει κανείς. Αν καταλάβει εκ των υστέρων τι έπρεπε να κάνη, δεν ωφελεί, γιατί πάει, πέταξε, όπως λένε, το πουλί! Ας πούμε, δεν πρόσεξε κάποιος και έκαψε ένα σπίτι. Καλά, εντάξει, δεν τον κρεμάει κανείς, αλλά το κακό έγινε. Κάπου είχαν ένα πρόβλημα. Ήρθε ο υπεύθυνος και μου λέει: «Έ, τώρα τακτοποιήθηκε το θέμα. Πήγα, βρήκα τον τάδε, τον τάδε, τους είπα αυτό και αυτό και τακτοποιήθηκε η υπόθεση!». «Τώρα άρχισε το πρόβλημα, του λέω. Εκείνο που υπήρχε, δεν ήταν πρόβλημα. Τώρα άναψε η φωτιά. Πρώτα δυο καρβουνάκια ήταν, και αυτά θα έσβηναν μόνα τους». Αυτός

Αν πιστεύεις ότι ο Θεός προνοεί για σένα , γιατί μεριμνάς και φροντίζεις για τα πρόσκαιρα και για τις ανάγκες του σώματος; Εκτός και αν δεν πιστεύεις και γι αυτό φροντίζεις εσύ αντί του Θεού. Γνώριζε ότι εσύ είσαι ο πιο άθλιος από όλους τους ανθρώπους. Και γιατί ζεις ακόμη; Άσε την φροντίδα σου στο Θεό και αυτός θα σε διαθρέψει και δεν θα φοβηθείς ποτέ από ενάντια απειλή. Όποιος καθιέρωσε μια φορά τον εαυτό του στο Θεό, αυτός έχει πάντοτε αναπαυμένο τον λογισμό του. Χωρίς την αρετή της ακτημοσύνης δε μπορεί η ψυχή να ελευθερωθεί από την ταραχή των λογισμών. Δεν μπορεί να αισθανθεί η ψυχή την ειρήνη του νου και χωρίς να εισέλθει κάποιος σε πειρασμούς, δεν θα αποκτήσει την σοφία του Αγίου Πνεύματος. Και χωρίς την επίμονη και επίπονη ανάγνωση, δεν θα μπορέσει να γνωρίσει την λεπτότητα των λογισμών. Και χωρίς την απραξία των λογισμών δεν κινείται ο νους στην έρευνα των μυστηρίων του Θεού. Και χωρίς να έχει πίστη και πεποίθηση στον Θεό, δεν μπορεί η ψυχή του με θάρρος να περιφρονήσει

Όπως τα σωματικά τραύματα όταν δεν τα φροντίζουμε, σκληρύνονται, δεν αισθάνονται την δριμύτητα των φαρμάκων που χρησιμοποιούν οι γιατροί, έτσι όταν καθαριστούν, αισθάνονται την ενέργεια των φαρμάκων και στη συνέχεια θεραπεύονται τελείως. Έτσι συμβάνει και με την ψυχή. Όσο καιρό παραμένει δίχως επιμέλεια και σκεπασμένη με τα πάθη της φιληδονίας, δεν μ πορεί να αισθανθεί τον φόβο του Θεού , έστω και αν κάποιος της μιλάει συνεχώς για την φοβερή ημέρα της Κρίσεως. Αλλά όταν η ψυχή αρχίζει να καθαρίζεται με πολλή επιμέλεια, τότε νιώθει σαν το φάρμακο που ζωοποιεί, να την φλογίζει ο φόβος του Θεού και να ελέγχεται για την προηγούμενη ζωή της . Έτσι καίγονται τα πάθη. Όταν η ψυχή σταδιακά καθαρίζεται, φτάνει στην τέλεια κάθαρση. Και όσο αυξάνει η αγάπη της προς τον Θεό, τόσο ο φόβος ελαττώνεται. Έτσι, λοιπόν, όταν προοδευτικά φτάσει στην τέλεια αγάπη, ο φόβος εξαφανίζεται , όπως ήδη έχουμε πει, και η ψυχή έκτοτε διατελεί σε κατάσταση απάθειας και δοξάζει τον Θεό. Ας είναι, λοιπόν, σ

     Σὲ σχέση μὲ τὴν κρίση ποὺ ὑπάρχει στὴν προσέλευση φοιτητῶν, σκεφτόμουν: γιατί οἱ ἄνθρωποι τόσο συχνὰ ἁπλῶς καταστρέφουν τὴ ζωή τους, βλάπτουν τὸν ἑαυτό τους, σὰν νὰ διακατέχονται ἀπὸ κάποια amor fati.      Θὰ ὑπέθετε κανεὶς πὼς ἕνας ἁπλὸς ἐγωισμὸς καὶ τὸ ἔνστικτό τῆς αὐτοσυντήρησης θὰ τοὺς προφύλασσαν , ἀλλὰ ὄχι, οὔτε αὐτὸ τὸ ἔνστικτο δὲν τοὺς σταματᾶ. Μπορεῖς νὰ διακρίνεις καθαρὰ ἕνα εἶδος τρέλας, ἕνα πραγματικὸ πάθος γιὰ καταστροφή. Αὐτὸ τὸ πάθος εἶναι τὸ «Ἐγώ», δηλ. ἡ ὑπερηφάνεια.      Ἡ ὑπερηφάνεια μεταμόρφωσε τὸν «ἄγγελο φωτός» σὲ Διάβολο, καὶ τώρα μόνον ἡ ὑπερηφάνεια ἔχει τὴ δύναμη νὰ καταστρέφει τοὺς ἀνθρώπους. Συνεπῶς, τὸ καθετὶ ποὺ συνδέεται, κατὰ τὸν ἕνα ἤ τὸν ἄλλο τρόπο, μὲ τὴν ὑπερηφάνεια, ἀκόμη καὶ σὲ μικροσκοπικὲς δόσεις, συνδέεται μὲ τὸν Διάβολο καὶ μὲ τὸ διαβολικό.      Ἡ θρησκεία ἐπίσης ἀποτελεῖ ἕνα ἕτοιμο πεδίο δράσης γιὰ τὶς δυνάμεις τοῦ διαβόλου. Τὰ πάντα, ἀπολύτως τὰ πάντα στὴ θρησκεία, εἶναι ἀμφιλεγόμενα, κι αὐτὴ ἡ ἀσάφεια μπορεῖ ν&