ΑΝΑΛΟΓΙΟ

Σαν τα μανιτάρια ξεφυτρώνουν στο διαδίκτυο ομάδες νεαρών ατόμων που ασχολούνται με παραφυσικές δραστηριότητες. Συγκεκριμένα, εντοπίζουν κάποιους τόπους ή σπίτια, εγκαταλειμμένα συνήθως, και τα επισκέπτονται. Παίρνουν, μάλιστα, μαζί τους κάμερες, προκειμένου να καταγράψουν ό,τι παράξενο συμβεί και να το ανεβάσουν στο διαδίκτυο. Έτσι ικανοποιούνται δύο ανάγκες. Η εξερεύνηση του άγνωστου και η διασημότητα με τα χιλιάδες like. Πράγματι οι κάμερες και οι ήχοι, προδίδουν ότι κάτι παράξενο συμβαίνει στο οίκημα που επισκέπτονται. Κι αυτό το παράξενο μπορεί να οφείλεται: α) στη σκηνοθεσία της ομάδας (οι ίδιοι δηλαδή να προκαλούν το φαινόμενο για να φτιάξουν το σενάριο και να ανεβάσουν ένα ενδιαφέρον βίντεο). β) Σε φυσικά και εξηγήσιμα αίτια. γ) Τα φαινόμενα αυτά όντως να είναι πραγματικά. Οι εξερευνητές ας εύχονται, αν οι ίδιοι δεν σκηνοθετούν την όλη κατάσταση, να πρόκειται για την "β" εκδοχή. Προϋποθέσεις των ερευνητών Όπως σημειώσαμε, είναι άτομα νεαρής συνήθως ηλικίας

[...]Διότι εκείνος που τηρεί τις εντολές του Θεού δεν τηρεί και φυλάει εκείνες, άλλα τον εαυτό του από τους ορατούς και αόρατους εχθρούς, οι οποίοι είναι αναρίθμητοι και φοβεροί, και για τους όποιους ο Παύλος δηλώνει: «Δεν παλεύουμε με σάρκα και αίμα» και τα εξής, δηλαδή αυτούς που παρατάσσονται στον αέρα εναντίον μας χωρίς να φαίνονται.   Αυτός λοιπόν που φυλάει τις εντολές, φυλάγεται από αυτές, και δεν χάνει τον πλούτο που του εμπιστεύθηκε ο Θεός.  Ενώ αυτός που περιφρονεί εκείνες βρίσκεται γυμνός και καταβάλλεται εύκολα από τους εχθρούς, και αφού χάσει όλο τον πλούτο, γίνεται χρεώστης στο βασιλιά και Δεσπότη για όλα εκείνα που είπαμε, για τα οποία δεν είναι στον άνθρωπο δυνατό να ανταποδώσει κάτι, ή να βρει τα ίδια· διότι είναι ουράνια και ήρθαν από τον ουρανό, και έρχεται ο Δεσπότης κάθε μέρα φέροντας και διανέμοντάς τα στους πιστούς.  Πού λοιπόν θα μπορέσουν αυτοί που τα πήραν και τα έχασαν να τα ξαναβρούν; Πραγματικά πουθενά· όπως ούτε ο Αδάμ ή κάποιος από τους γ

Για το Έπος του ’40 η λογοτεχνία ίσως είναι η μοναδική οπτική γωνία μέσα από την οποία είναι πλέον σήμερα δυνατόν να προσεγγίσουμε σωστά όσα συνέβησαν τότε στην Ελλάδα, χωρίς να διακινδυνεύουμε να παρασυρθούμε από συμφέροντα, έξωθεν επεμβάσεις, αδελφοκτόνες συγκρούσεις και προ πάντων ανιστόρητες τοποθετήσεις. Ο Στράτης Μυριβήλης έλεγε στην πανηγυρική συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών, στις 27 Οκτωβρίου 1960, ότι υπάρχουν στη ζωή των λαών ορισμένες ημερομηνίες κρίσιμες, ορόσημα και σταθμοί, που υψώνονται σαν βίγλες. Από την υψηλότατη κορυφή τους μπορεί ένα έθνος να αγναντεύει εποπτικά όλη την περιπέτεια της ιστορικής του διαδρομής. Το βλέμμα του καλλιτέχνη, και εν προκειμένω του λογοτέχνη, είναι εκείνο που απορροφά από τα γεγονότα ό,τι και όπως αυτό αγγίζει την ψυχή του. Οι εντυπώσεις καταγράφονται και διατηρούνται αναλλοίωτες και αδιαπραγμάτευτες, γιατί ο λογοτέχνης δεν αποβλέπει ούτε στην ενημέρωση ούτε στη διαπαιδαγώγηση. Τα επιτυγχάνει όμως χωρίς προγραμματισμό και τα δύο.

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα παρουσιάζει δύο θαύματα που έκανε ο Χριστός: τη θεραπεία της αιμορροούσας γυναίκας και την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου . Στο σημείωμα αυτό θα σταθούμε στο πρώτο θαύμα, δηλαδή στη θεραπεία της αιμορροούσας. Ο ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει ότι μετά τη θεραπεία του δαιμονισμένου στα Γάδαρα, ο Χριστός έφυγε από την πόλη. Κατά την επιστροφή του τον υποδέχτηκε πλήθος κόσμου. Τότε τον πλησίασε ο Ιάειρος, άρχοντας της συναγωγής, ο οποίος τον παρακάλεσε να έρθει σπίτι του, γιατί η δωδεκάχρονη κόρη του ήταν ετοιμοθάνατη . Καθώς ο Χριστός βάδιζε προς το σπίτι του αρχισυνάγωγου, τα πλήθη τον περιέβαλλαν ασφυκτικά. Τότε, κάποια γυναίκα που υπέφερε δώδεκα χρόνια από αιμορραγία και είχε ξοδέψει όλη την περιουσία της στους γιατρούς, χωρίς κανένας να μπορέσει να την κάνει καλά, πήγε πίσω από την Ιησού, άγγιξε την άκρη του ιματίου του και αμέσως η αιμορραγία σταμάτησε . Τότε ο Χριστός είπε: « Ποιος με άγγιξε; ». Ενώ όλοι αρνούνταν, ο Πέτρος και όσοι ήταν

Β' Μέρος

Σήμερα το ιερό Ευαγγέλιο μας (Λουκ. η’ 41-56) περιέγραψε διπλή ιστορία θαυμάτων. Και μάλλον αυτό είναι το κατά πολύ πιο παραδοξότατο των μεγάλων θαυμάτων, από όσα προηγήθηκαν. Από το να θεραπευθεί ο κωφάλαλος, ή ο παράλυτος, ή ο τυφλός, ή ο μανιακός, είναι πιο θαυμαστό το να ξαναζήσει αυτός που πέθανε. Και τώρα θαυματουργεί ο Κύριος, κάνοντας αρχή από την ανάσταση της θυγατέρας του Ιαείρου και παίρνει αυτήν την παρθένο από τον θάνατο απαρχή (πρώτη λεία) και αρχίζοντας έτσι να αιχμαλωτίζει τον άδη, το κάνει αυτό περισσότερο στη συνέχεια, γιατί η είσοδος του θανάτου στον κόσμο έγινε από την παρθένο Εύα. Αλλά, ανοίγοντας το ιερό βιβλίο του Ευαγγελίου, ας ακούσουμε τα ίδια τα λόγια του: « Εκείνο τον καιρό, πλησίασε τον Ιησού κάποιος άνθρωπος που τον έλεγαν Ιάειρο και ήταν άρχοντας της Συναγωγής. Αυτός έπεσε στα πόδια του Ιησού και Τον παρακαλούσε να πάει στο σπίτι του, γιατί είχε μια μοναχοκόρη δώδεκα χρόνων, που ήταν ετοιμοθάνα