Θάρρος και Πίστη

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα παρουσιάζει δύο θαύματα που έκανε ο Χριστός: τη θεραπεία της αιμορροούσας γυναίκας και την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου. Στο σημείωμα αυτό θα σταθούμε στο πρώτο θαύμα, δηλαδή στη θεραπεία της αιμορροούσας. Ο ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει ότι μετά τη θεραπεία του δαιμονισμένου στα Γάδαρα, ο Χριστός έφυγε από την πόλη. Κατά την επιστροφή του τον υποδέχτηκε πλήθος κόσμου.

Τότε τον πλησίασε ο Ιάειρος, άρχοντας της συναγωγής, ο οποίος τον παρακάλεσε να έρθει σπίτι του, γιατί η δωδεκάχρονη κόρη του ήταν ετοιμοθάνατη. Καθώς ο Χριστός βάδιζε προς το σπίτι του αρχισυνάγωγου, τα πλήθη τον περιέβαλλαν ασφυκτικά. Τότε, κάποια γυναίκα που υπέφερε δώδεκα χρόνια από αιμορραγία και είχε ξοδέψει όλη την περιουσία της στους γιατρούς, χωρίς κανένας να μπορέσει να την κάνει καλά, πήγε πίσω από την Ιησού, άγγιξε την άκρη του ιματίου του και αμέσως η αιμορραγία σταμάτησε. Τότε ο Χριστός είπε: «Ποιος με άγγιξε;». Ενώ όλοι αρνούνταν, ο Πέτρος και όσοι ήταν μαζί του έλεγαν: «Διδάσκαλε, οι όχλοι έχουν στριμωχτεί κοντά σου και σε πιέζουν κι εσύ λες ποιος με άγγιξε;». Ο Χριστός όμως είπε: «Κάποιος με άγγιξε, γιατί ένιωσα να βγαίνει από μένα δύναμη». Μόλις η γυναίκα είδε ότι δεν ξέφυγε την προσοχή του, ήρθε τρέμοντας, έπεσε μπροστά στα πόδια του και μπροστά σε όλο τον κόσμο τού είπε για ποια αιτία τον άγγιξε και ότι είχε γιατρευτεί αμέσως. Εκείνος της είπε: «Θάρρος κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε. Πήγαινε στο καλό».
Στο σημείωμα αυτό θα σταθούμε σε δύο λέξεις που είπε ο Ιησούς. Η πρώτη λέξη είναι το «θάρρος». Συνήθως στην έννοια του θάρρους οι περισσότεροι προσδίδουν μια χροιά αυθάδειας και αδιακρισίας. Τι είναι, όμως, το θάρρος στην πνευματική ζωή; Αν μελετήσουμε τους Πατέρες της Εκκλησίας και ιδιαίτερα τα φιλοκαλικά κείμενα, θα δούμε ότι ο χριστιανός που αγωνίζεται, προκειμένου να γίνει δεκτικός της θείας χάρης, βιώνει μία θεοεγκατάλειψη. Δηλαδή παρατηρεί ότι στον πνευματικό του αγώνα παρουσιάζει μια ακηδία. Δεν έχει διάθεση να αγωνιστεί πνευματικά. Νιώθει ότι ο Θεός τον εγκατέλειψε και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στον πνευματικό αγώνα, με τις δικές του δυνάμεις. Η χάρη του Θεού, λένε οι ασκητές, εγκαταλείπει τον άνθρωπο για λόγους παιδαγωγικούς. Ένας από αυτούς είναι η απόκτηση της ταπείνωσης. Με αυτή την θεοεγκατάλειψη παίρνει ο άνθρωπος ένα σημαντικό μάθημα: ότι η πνευματική του πρόοδος δεν οφείλεται στις δικές του δυνάμεις και έτσι αποκτά την ταπείνωση. Η κατάσταση της άρσης της χάριτος είναι προσωρινή. Εκεί χρειάζεται ο χριστιανός που αγωνίζεται, να αντιμετωπίσει την περίοδο αυτή με θάρρος, ώστε να δυναμώσει την υπομονή του. Αυτή η παιδαγωγία του Θεού διαρκεί αναλόγως με την ταπείνωση του ανθρώπου και σε συνάρτηση με τις δυνάμεις του. Δεν δοκιμάζεται κανείς από το Θεό πάνω από τις δυνατότητές του.
Ο Θεοφάνης ο Κεραμεύς γράφει για την πράξη της γυναίκας: «Η της γυναικός επαινουμένη κλοπή». Αυτή η «κλοπή» ήταν αποτέλεσμα της πίστης της γυναίκας. Η πίστη δεν είναι γεγονός μαγικό ή τυχαίο. Δεν εκδηλώνεται σε μια κατάσταση συναισθηματικής έξαρσης, αλλά προϋποθέτει εσωτερική καθαρότητα. Βλέπουμε ότι αυτή η γυναίκα αναγνώρισε ότι ο Χριστός δεν ήταν απλός άνθρωπος. Αναγνώρισε την θεότητά του. Και αυτό δεν ήταν απόρροια λογικών συλλογισμών. Ήταν θέμα αποκάλυψης στην καρδιά της. Η εσωτερική  της καθαρότητα αποτέλεσε το πρόσφορο έδαφος, ώστε να αναπτυχθεί η πίστη, που της έδωσε και θάρρος. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι οι άνθρωποι δεν πιστεύουν όσα επιχειρήματα και αν ακούσουν. Πρέπει είτε να διαθέτουν μια εσωτερική καθαρότητα ή η αναζήτησή τους να είναι ειλικρινής. Μόνο στους εσωτερικά καθαρούς και στους ψυχικά «ευθείς» προσφέρεται από τον Θεό το δώρο της πίστης.
Η οδός που οδηγεί στην αιώνια ζωή, κατά το αδιάψευστο στόμα του Κυρίου, είναι  «τεθλιμμένη» Ματθ. 7:13, 14., ενώ η οδός της απώλειας είναι άνετη. Αν ο άνθρωπος οπλιστεί με το θάρρος και την πίστη της αιμορροούσας γυναίκας, θα βρει το μονοπάτι που οδηγεί στην Βασιλεία του Θεού και θα εκπληρώσει το νόημα της ζωής του.

 Παναγιώτης Μελικίδης - Θεολόγος

Πηγη:  https://www.newsbreak.gr