"Eσπαργάνωσεν αυτόν" (Επίσκοπος Αχελώου Ευθύμιος)

Ο Ιησούς δέχθηκε να σπαργανωθεί. Τα χέρια του και τα πόδια του δέθηκαν σφιχτά με τα σπάργανα, που πρόχειρα έφτιαξε η Παναγία Μητέρα Του. Δεν ήταν παρά ένα νήπιο, όπως όλα τα νήπια των ανθρώπων.
Κάνει εντύπωση το γεγονός, ότι όταν ο Λόγος απεφάσισε και έγινε σαρξ, δεν παρουσιάσθηκε ως τέλειος άνδρας. Αλλά ακολούθησε όλα τα διαδοχικά στάδια της ανθρωπίνης σωματικής ωριμάνσεως. Δέχθηκε να κυοφορηθεί επί εννέα μήνες στην κοιλιά της Παρθένου, να σπαργανωθεί, να γαλακτοτροφήσει, να ζήσει σαν παιδί, να εργασθεί σαν ξυλουργός μέχρι τα τριάντα του χρόνια. Γιατί άραγε;
Διότι η αποστολή του Ιησού δεν ήταν έξω από τον εαυτό του και άσχετη με το πρόσωπό του. Ο Ιησούς δεν ήταν απλός αγγελιοφόρος, που εστάλη για να μεταφέρει στους ανθρώπους το άγγελμα της σωτηρίας - ένα άγγελμα άσχετο με τον εαυτό του και την ζωή του - και να φύγει. Ο Ιησούς ήταν ο δημιουργός της σωτηρίας μας. Η ζωή του συνυφάνθηκε με τη δική μας. Δεν ήλθε στη γη σαν βιαστικός επισκέπτης. Η σωτηρία του ανθρώπου είναι ζυμωμένη και ενωμένη με τη ζωή του Ιησού. Δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς την σύλληψη, την κυοφορία, την γέννηση και την σπαργάνωση του Ιησού. Ο Ιησούς δεν βρήκε κάπου "έτοιμη" την σωτηρία και δεν την πήρε από κάπου για να μας την φέρει. Ούτε την ενεπνεύσθει και τη σχεδίασε όταν έγινε ώριμος άντρας. Ο Ιησούς και η σωτηρία μας γεννήθηκαν μαζί, μεγάλωσαν μαζί και ωρίμασαν μαζί. Η σωτηρία μας είναι δημιούργημα του Ιησού. Είναι η σάρξ του Ιησού που συνελήφθη, εγεννήθη και εμεγάλωσε.Όταν ο Ιησούς, ως Λόγος του Θεού, εδημιούργησε "εν αρχή τον ουρανόν και την γην", εκράτησε τον Εαυτόν του έξω απ' τα δημιουργήματά του. Όταν όμως απεφάσισε να κάνει την αναδημιουργία του κόσμου τότε ανέμειξε και τον ίδιο τον εαυτό του. Ενώθηκε "ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως" με την ανθρώπινη φύση όπως μας εδίδαξαν οι Πατέρες (Όρος Δ' Οικουμενικής Συνόδου).
Και τούτο γιατί η ανθρώπινη φύση έπρεπε ν' αναπλασθεί απ' την πρώτη στιγμή της συλλήψεώς της. Το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου αρχίζει με την κάθοδο του Λόγου στην μήτρα της Παρθένου και ολοκληρώνεται με την κάθοδο του Ιησού στον Άδη. Δεν θα υπήρχε άνοδος του ανθρώπου και σωτηρία αν δεν γινόταν η άρρητη αυτή και θαυμαστή διπλή κάθοδος του Κυρίου.

Πηγη: "Εκείνος¨, Αθήνα 1973