Μάθαμε τον όρο "τοξκοί άνθρωποι". Ποιοι όμως κατά την ορθόδοξη εμπειρία και θεολογία θεωρούνται "τοξικοί" που προκαλούν κακό τόσο στον εαυτό τους, όσο και στους άλλους. Η απάντηση είναι απλή. Όλοι μας έχουμε "τοξικότητα". Και η τοξικότητα αυτή οφείλεται στα πάθη που εμφωλεύουν μέσα μας και τα τρέφουμε. Δραματική είναι η διαπίστωση, ότι ακόμη και άνθρωποι της εκκλησίας έχουν "τοξικότητα". Μια "τοξικότητα" που ευδιάκριτα φανερώνεται στη ζωή τους. Πρόκειται για τους ανθρώπους εκείνους που πάντα έχουν παράπονα τόσο με τον Θεό, όσο και με τους συνανθρώπους τους. Δεν χαίρονται γιατί αρνούνται να ζήσουν ευχαριστιακά. Δεν αποδέχονται ούτε το σχέδιο του Θεού στη ζωή τους, ούτε όσα, λίγα ή πολλά, είναι σε θέση να τους προσφέρει ο συνάνθρωπος τους: ο φίλος, ο/η σύζυγος, το παιδιά τους. Ο εγωισμός τους οδηγεί σε συνεχή παράπονα και συνεχείς απαιτήσεις. Το ανικανοποίητο αποκλείει την χάρη του Θεού στη ζωή τους και ουσιαστικά βιώνουν μία κόλαση. Η προσευχή και η μετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας έχουν στόχο να καθαρίσουν την καρδιά από τα πάθη και να την καταστήσουν δοχείο χάριτος. Έτσι η καρδιά ανοίγει ευχαριστιακά προς τον Θεό, τον συνάνθρωπο και την κτίση. Έτσι προγεύεται στογόνες ή ποταμούς της χάριτος, ανάλογα με το "άνοιγμα". Βλέπει τα προβλήματα και τις δοκιμασίες της ζωής ως ευργεσίες που περιφρουρούν την ζωοποιό και σωτήρια ταπείνωση που κρατά και αυξάνει τους ποταμούς της χάριτος. Τότε παρηγορείται, χαίρεται και γαληνεύει προγευόμενη ως αρραβώνα τα μέλλοντα αγαθά.
Παναγιώτης Μελικίδης Θεολόγος-Εκπαιδευτικός
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου