ΑΠΟ ΤΟ ΑΘΩΝΙΚΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Ο διακριτικότατος Άγιος Δανιήλ Κατουνακιώτης είχε το χάρισμα της διαγνώσεως της πλάνης και βοήθησε πολλές ψυχές μέσω της προφορικής και γραπτής διδασκαλίας του, να γλυτώσουν από τις παγίδες του εκ δεξιών πολέμου του διαβόλου. Την ακόλουθη περίπτωση διηγείται και γράφει ο ίδιος:

"Κάποιος μοναχός Αλύπιος, ζούσε σε κοινόβιο του Αγίου Όρους. Πριν από λίγα χρόνια, αγωνιζόμενος για την σωτηρία του, ασκούσε την νοερά προσευχή. Αυτός μια νύχτα ενώ έμενε στα αμπέλια δίπλα στην ιερά Μονή, έλεγε την ευχή όλη νύχτα προσέχοντας τα λόγια της. Τότε ένιωσε έναν κλονισμό στο σώμα του και συνάμα φόβο στην καρδιά του. Πρώτα φοβήθηκε, ύστερα όμως είπε από μέσα του: "εγώ οφείλω να λέω πρόθυμα την ευχή και ο διάβολος τι θα κάνει"; Έτσι εξακολουθούσε να λέει την ευχή ενώ το σώμα του συνέχιζε να ταράζεται.

Αυτή η ενέργεια έγινε γνωστή σε όλους του Πατέρες της Μονής και προξενούσε μεγάλο σκάνδαλο, γιατί όχι μόνο ταραζόταν το σώμα του, αλλά συνέβαινε και τούτο που ήταν περίεργο και απορίας άξιον: όταν ταραζόταν το σώμα του, ταραζόταν μαζί του και όσοι κάθονταν δίπλα του κατά την διάρκεια των ακολουθιών, όταν αυτός έλεγε την ευχή. Όσοι αδελφοί, λοιπόν, κάθονταν πλάι στο δικό του στασίδι, όλοι με τα στασίδια μαζί ταράζονταν. Όταν επίσης πήγαινε στο κελλί του, αυτό μαζί με τα κελλιά που ήταν δίπλα δονούνταν σαν να έκανε έκρηξη ο Βεζούβιος. Πράγματα πρωτάκουστα!

Βλέποντας αυτή την κατάσταση ο Ηγούμενος και οι Προϊστάμενοι της Μονής, τον απομόνωσαν σε ένα μικρό εκκλησάκι, δίνοντάς του κάθε απόγευμα πενήντα δράμια άρτου και διέταξαν εναλλάξ οι ιερείς να διαβάζουν ευχές και εξορκισμούς, αλλά μάταια. Η ενέργεια μάλλον αυξανόταν. Επιτέλους, δεν ξέρω πως το έκριναν, τον έφεραν σε μένα τον ανάξιο για να πω μια γνώμη και να συμβουλεύσω τα δέοντα στον μοναχό Αλύπιο.

Ήρθε, λοιπόν, με την συνοδεία και άλλου αδελφού της Μονής. Τους υποδέχθηκα με στοργή και συμπάθεια. Πήρα κατ' ιδίαν τον ασθενή Αλύπιο. Αφού εξέτασα επισταμένως και μου εξομολογήθηκε όλη την ζωή του, ακόμη και τις πράξεις της νεαρής ηλικίας του, τον ρώτησα να μου πει τι νόμιζε σχετικά με αυτό που του συνέβαινε. Αυτός μου απάντησε: "Για την ενέργεια αυτή όπου ταράζεται το σώμα μου, είτε αυτό προέρχεται από την θεία Χάρη, είτε από τον φθόνο του διαβόλου, εγώ νομίζω ότι οφείλω μέχρι την τελευταία μου αναπνοή να λέω την ευχή και ας σκάει ο διάβολος. Εγώ ευχή λέω, το όνομα του Χριστού επικαλούμαι και μου είναι αδύνατον να παραλείψω το σωτήριο αυτό όνομα".

Τότε του απάντησα: "Σ' αυτό, αγαπητέ, αν και είσαι μακάριος και φαίνεσαι ομολογητής, ας εξετάσουμε με κάθε ακρίβεια, μήπως τρέχουμε στο κενό και νομίζοντας ότι είμαστε με τον Θεό, βρεθούμε ενάντιοι. Πάνω σ' αυτό, επίτρεψέ μου, να σου πω ότι σε τρία πράγματα σφάλεις οικτρά: Πρώτον, για να καταγίνεσαι, αγαπητέ, με την ευχή, πρέπει να προηγηθεί το πρακτικό μέρος και σ' αυτό το σημείο, όπως γνωρίζεις, χωλαίνεις πολύ. Γιατί η υπακοή σου είναι ελλιπής. Έχεις θυμό και είσαι φιλόνικος και έχεις το θέλημά σου ως εγκόλπιο θείο. Δεύτερον. Ασχολούμενος με την ευχή φρονείς ότι εξασκείς μεγάλη αρετή και ότι επειδή σε φθονεί ο διάβολος, σου προκαλεί αυτή την σκανδαλώδη ταραχή. Και τρίτον. Λέγοντας την ευχή, μη καταφορονώντας αυτήν την δαιμονική ενέργεια, νομίζεις ότι ικανοποιείς τον πανάγιο θέλήμα του Θεού (το κατ' ευδοκίαν) παροργίζοντας την Αγαθότητά Του, ακολουθώντας την πλάνη αντί την αλήθεια. Εξάλλου δίχως έμπειρο οδηγό πως τόλμησες αυτοβούλως να προχωρήσεις σε τέτοιο υπερφυές έργο";

Αφού του υπέδειξα με πολλά χωρία της Γραφής την απάτη, τότε ήλθε με την χάρη του Θεού σε συναίσθηση και κατανόησε την απάτη και ζήτησε την διόρθωσή του κι εγώ τον συμβούλευσα τα δέοντα.

ΑΘΩΝΙΚΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ