ΑΝΑΛΟΓΙΟ

Μέ τήν γέννησιν λοιπόν ἔχομεν προεορτάσει τά πρέποντα καί ἐγώ ὁ ὁποῖος προεξάρχω εἰς τήν ἑορτήν καί σεῖς καί ὅλα τά ἐγκόσμια καί τά ὑπερκόσμια ὄντα. Ἔχομεν τρέξει μαζί μέ τόν ἀστέρα καί ἔχομεν προσκυνήσει μαζί μέ τούς μάγους, (Ματθ. 2, 10), ἔχομεν φωτισθῆ μαζί μέ τούς ποιμένας (Λουκ. 2, 7) καί ἔχομεν δοξάσει μαζί μέ τούς ἀγγέλους, τόν ἔχομεν δεχθῆ εἰς τάς ἀγκάλας μας μαζί μέ τόν Συμεών (Λουκ. 2, 13 ἑ). Καί τόν ἔχομεν δοξολογήσει μαζί μέ τήν ἀξιοσέβαστον καί σώφρονα ἐκείνην Ἄννα (Λουκᾶ. 2, 36 ἑ ). Καί ὀφείλεται εὐγνωμοσύνη εἰς ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἦλθε κατά τρόπον ξένον πρός τήν φύσιν του εἰς τόν ἰδικόν του τόπον, διότι ἐδόξασε τόν ξένον. Τώρα δέ πρόκειται δι᾿ ἄλλην πρᾶξιν τοῦ Χριστοῦ καί δι᾿ ἄλλο μυστήριον. Δέν ἠμπορῶ νά συγκρατήσω τήν χαράν μου. Νιώθω νά γεμίζω ἀπό Θεόν. Λίγο ἀκόμη καί θά ἀρχίσω νά κηρύσσω τήν εὐχάριστον ἀγγελίαν, ὅπως ὁ Ἰωάννης, ἔστω καί ἄν δέν εἶμαι πρόδρομος, πάντως θά τό κάμω ἀπό τήν ἐρημίαν. Ὁ Χριστός φωτίζεται, ἄς φωτισθῶμεν μαζί του. Ὁ Χριστός βαπτίζ

 Γράφει ο  Δρ. Ι. Παρίσης Ένα κείμενο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη για το νέο έτος… 1896! Δημοσιεύθηκε πριν 114 χρόνια, την 1η Ιανουαρίου 1986, στην εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ».  Σαν να μην άλλαξε τίποτε σ’ αυτό τον τόπο… Σημειώνω ότι όταν γράφηκε το άρθρο αυτό, η πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας ήταν πολύ κακή. Είχε προηγηθεί το 1893, όταν ο Χαρίλαος Τρικούπης ομολόγησε δημοσίως:«Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Βεβαίως το 1896 ήταν το έτος των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων και της νίκης του Σπύρου Λούη.   Το 1897 είχαμε τον ατυχή πόλεμο μέ την Τουρκία, ενώ αμέσως μετά επεβλήθη στην Ελλάδα διεθνής οικονομικός έλεγχος. Οι Μεγάλες Δυνάμεις εγκατέστησαν υπαλλήλους τους οι οποίοι εισέπρατταν για λογαριασμό των ξένων τραπεζών μέρος από τά έσοδα των μονοπωλιακών επιχειρήσεων του Ελληνικού Κράτους. Πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν από το 1895 έως το 1897 ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, κύριος υπεύθυνος της πτώχευσης του 1893 και του διεθνούς οικονομικού ελέγχου. «Το εκήρυξεν ο θείος Όμηρο

Η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου δεν είναι κάποιο αφηρημένο θεωρητικό σχήμα, ούτε κάποια μυθοπλασία κάποιου ευφάνταστου μυθογράφου, αλλά πραγματικό γεγονός, το οποίο έλαβε χώρα σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο (Γαλ.4:4). Η μεγάλη δεσποτική εορτή της Περιτομής του Κυρίου μας υπενθυμίζει αυτή την μεγάλη αλήθεια και τονίζει ιδιαίτερα την πραγματική ανθρώπινη φύση, την οποία εκών ενδύθηκε, για χάρη της δικής μας σωτηρίας. Η καθιέρωση του εορτασμού της Περιτομής του Κυρίου από την Εκκλησία, συνέτεινε αναμφίβολα η δράση κάποιων αιρετικών κύκλων της αρχαίας Εκκλησίας, οι οποίοι αρνούνταν την πραγματική ενανθρώπηση του Θεού Λόγου και δίδασκαν την μη πραγματική ενανθρώπηση του Θεού Λόγου. Τέτοιοι υπήρξαν οι αιρετικοί δοκήτες, οι οποίοι δίδασκαν την κακοδοξία ότι δήθεν η ενανθρώπηση του Χριστού

Ο νέος χρόνος που όλοι περιμένουμε να έρθει στις 12 τα μεσάνυχτα, είναι στην ουσία ανύπαρκτος. Την ώρα αυτή δεν βλέπει κανείς να έρχεται κάτι και να φεύγει κάτι άλλο . Μια κοσμική γιορτή που δομείται στη φαντασία του ανθρώπου και γιορτάζεται καταναλωτικά. Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη από κάποια ορόσημα προκειμένου να κάνει έναν απολογισμό και να θέσει καινούργιους στόχους. Στο πλαίσιο της Ορθόδοξης Παράδοσης ο χρόνος είναι δώρο του Θεού, ώστε ο άνθρωπος να ολοκληρώσει τη μετάνοιά του και να γίνει κάτοικος και μέτοχος της αιωνιότητας. Νομίζω ότι από αυτή την άποψη πρέπει κάθε χριστιανός να αντιμετωπίζει τον χρόνο. Την κάθε μέρα και ώρα. Ως μια ευκαιρία που δίνει ο Θεός να τον προσεγγίσουμε προσευχητικά. Η προσευχή είναι το προνόμιο του ανθρώπου να συνομιλεί με τον Θεό. Στην προσευχή και με την προσευχή, εκφράζεται και αποκαλύπτεται το "κατ' εικόνα" που οδηγεί στο "καθ' ομοίωσιν" . Το εκκλησιαστικό έτος αρχίζει την 1η Σεπτεμβρίου και το κοσ

"Να δημιουργείτε ωραίο παρελθόν στη ζωή σας και να χαίρεστε"

Ὁ Θεός ἐπέτρεψε, νά μᾶς ἀπογοητεύσει ἡ Εὐρώπη ἐκεῖ πού στηρίξαμε «τήν πᾶσαν ἐλπίδα» μας, στά οἰκονομικά, γιά νά εἶναι εὐκολότερη ἡ ἀφύπνισή μας. Ξεχάσαμε τόν Θεόν τῶν Πατέρων ἡμῶν καί πιστεύουμε στήν ἀπολυτοποιημένη «ἀξία» τοῦ οἰκονομισμού Δέν ἀνοίξαμε καμμιά κερκόπορτα, ἀλλά τίς πύλες τῆς ψυχῆς καί καρδιᾶς μας, γιά νά μᾶς ἀλλοτριώσει καί νά μᾶς συντρίψει ἡ σημερινή Δύση. Εὐτυχῶς ὃμως ὑπάρχει -εἶναι βέβαιο- καί ἡ «μαγιά» τοῦ Μακρυγιάννη… Σ’ αὐτήν ἀνήκουν ὃσοι σημερινοί Ἑλλη νες μένουμε πιστοί στήν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων μας, καί τόν Σωτήρα μας Κύριον ‘Ιησοῦν Χριστόν. Οἱ ἀληθινοί πατερικοί καί Ὀρθόδοξοι. Αὐτοί μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ μας, θά ἀναστήσουν τό Ἒθνος, σέ κάποιο νέο ’21, ὃταν ὁ Θεός τό ἐπιτρέψει!

Γνωρίζετε κανέναν Άγιο που να μη πόνεσε και να μη πέρασε μέσα στο καμίνι, να μη δοκιμάστηκε στο χωνευτήρι που λέγεται πόνος; Και μεις να μη νομίζουμε ότι έτσι, χωρίς καμιά δική μας υπομονή και καρτερία στις φουρτούνες της ζωής, θα προοδεύσουμε πνευματικά. Πρέπει να μάθουμε την αξία και το νόημα της ζωής σαν ένα στάδιο αγώνων πριν από τη μετάβασή μας στον ουρανό. Να θυμηθούμε ότι είναι σοφό και αληθινό αυτό που λέγεται: «Είχε δάσκαλο τον πόνο και έμαθε πολλά». Η αμαρτία είναι εκείνη που μας εμποδίζει να πιστέψουμε, όχι η λογική. Γι’ αυτό αν πεις σ’ έναν άπιστο να ζήσει έξι μήνες κατά την ηθική του Ευαγγελίου, και το κάνει, θα γίνει πιστός χωρίς να το καταλάβει. Το: «Δεν υπάρχει Θεός» το λένε συνήθως άνθρωποι φαύλοι και ανήθικοι. Ούτε βρέθηκε ούτε θα βρεθεί άνθρωπος ηθικός, εγκρατής, ενάρετος κλπ. που να λέει τόσο εύκολα: «Δεν υπάρχει Θεός!» Έχουμε την εντύπωση ότι εμείς σήμερα είμεθα ελεύθεροι. Αλλά είμεθα στην πραγματικότητα; Εμείς, βέβαια, δεν έχουμε, αφεντικά της

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι από τον ευαγγελιστή Λουκά και αναφέρει: «Οταν ἀναχώρησαν οἱ μάγοι, ἕνας ἄγγελος τοῦ Θεοῦ παρουσιάστηκε στόν Ἰωσήφ στό ὄνειρό του καί τοῦ εἶπε: «Σήκω ἀμέσως, πάρε τό παιδί καί τή μητέρα του καί φύγε στήν Αἴγυπτο καί μεῖνε ἐκεῖ ὡσότου σοῦ πῶ. Γιατί ὁ Ἡρώδης ὅπου νά ΄ναι θά ψάξει νά βρεῖ τό παιδί, γιά νά τό σκοτώσει». Ὁ Ἰωσήφ σηκώθηκε ἀμέσως, πῆρε τό παιδί καί τή μητέρα του καί μέσα στή νύχτα ἔφυγε στήν Αἴγυπτο· ἐκεῖ ἔμεινε ὥσπου πέθανε ὁ Ἡρώδης. Ἔτσι ἐκπληρώθηκε ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πού εἶχε πεῖ ὁ προφήτης: Ἀπό τήν Αἴγυπτο κάλεσα τόν γιό μου. Ὅταν κατάλαβε ὁ Ἡρώδης πώς οἱ μάγοι τόν ἐξαπάτησαν, ὀργίστηκε πάρα πολύ. Ἔστειλε τότε στρατιῶτες καί σκότωσαν στή Βηθλεέμ καί στήν περιοχή της ὅλα τά παιδιά ἀπό δύο χρονῶν καί κάτω, σύμφωνα μέ τό χρόνο πού ἐξακρίβωσε ἀπό τούς μάγους. Ἔτσι ἐκπληρώθηκε ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, πού εἶχε πεῖ ὁ προφήτης Ἱερεμίας: Ἀκούστηκε στή Ραμά κραυγή, θρῆνος, κλάματα καί στεναγμός βαρύς· γιά τά παιδιά της κλαίει

Ο Ιησούς δέχθηκε να σπαργανωθεί. Τα χέρια του και τα πόδια του δέθηκαν σφιχτά με τα σπάργανα, που πρόχειρα έφτιαξε η Παναγία Μητέρα Του. Δεν ήταν παρά ένα νήπιο, όπως όλα τα νήπια των ανθρώπων. Κάνει εντύπωση το γεγονός, ότι όταν ο Λόγος απεφάσισε και έγινε σαρξ, δεν παρουσιάσθηκε ως τέλειος άνδρας. Αλλά ακολούθησε όλα τα διαδοχικά στάδια της ανθρωπίνης σωματικής ωριμάνσεως. Δέχθηκε να κυοφορηθεί επί εννέα μήνες στην κοιλιά της Παρθένου, να σπαργανωθεί, να γαλακτοτροφήσει, να ζήσει σαν παιδί, να εργασθεί σαν ξυλουργός μέχρι τα τριάντα του χρόνια. Γιατί άραγε; Διότι η αποστολή του Ιησού δεν ήταν έξω από τον εαυτό του και άσχετη με το πρόσωπό του. Ο Ιησούς δεν ήταν απλός αγγελιοφόρος, που εστάλη για να μεταφέρει στους ανθρώπους το άγγελμα της σωτηρίας - ένα άγγελμα άσχετο με τον εαυτό του και την ζωή του - και να φύγει. Ο Ιησούς ήταν ο δημιουργός της σωτηρίας μας. Η ζωή του συνυφάνθηκε με τη δική μας. Δεν ήλθε στη γη σαν βιαστικός επισκέπτης. Η σωτηρία του ανθρώπου είναι ζυμωμέν