ΑΝΑΛΟΓΙΟ

Η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου δεν είναι κάποιο αφηρημένο θεωρητικό σχήμα, ούτε κάποια μυθοπλασία κάποιου ευφάνταστου μυθογράφου, αλλά πραγματικό γεγονός, το οποίο έλαβε χώρα σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο (Γαλ.4:4). Η μεγάλη δεσποτική εορτή της Περιτομής του Κυρίου μας υπενθυμίζει αυτή την μεγάλη αλήθεια και τονίζει ιδιαίτερα την πραγματική ανθρώπινη φύση, την οποία εκών ενδύθηκε, για χάρη της δικής μας σωτηρίας. Η καθιέρωση του εορτασμού της Περιτομής του Κυρίου από την Εκκλησία, συνέτεινε αναμφίβολα η δράση κάποιων αιρετικών κύκλων της αρχαίας Εκκλησίας, οι οποίοι αρνούνταν την πραγματική ενανθρώπηση του Θεού Λόγου και δίδασκαν την μη πραγματική ενανθρώπηση του Θεού Λόγου. Τέτοιοι υπήρξαν οι αιρετικοί δοκήτες, οι οποίοι δίδασκαν την κακοδοξία ότι δήθεν η ενανθρώπηση του Χριστού

Ο νέος χρόνος που όλοι περιμένουμε να έρθει στις 12 τα μεσάνυχτα, είναι στην ουσία ανύπαρκτος. Την ώρα αυτή δεν βλέπει κανείς να έρχεται κάτι και να φεύγει κάτι άλλο . Μια κοσμική γιορτή που δομείται στη φαντασία του ανθρώπου και γιορτάζεται καταναλωτικά. Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη από κάποια ορόσημα προκειμένου να κάνει έναν απολογισμό και να θέσει καινούργιους στόχους. Στο πλαίσιο της Ορθόδοξης Παράδοσης ο χρόνος είναι δώρο του Θεού, ώστε ο άνθρωπος να ολοκληρώσει τη μετάνοιά του και να γίνει κάτοικος και μέτοχος της αιωνιότητας. Νομίζω ότι από αυτή την άποψη πρέπει κάθε χριστιανός να αντιμετωπίζει τον χρόνο. Την κάθε μέρα και ώρα. Ως μια ευκαιρία που δίνει ο Θεός να τον προσεγγίσουμε προσευχητικά. Η προσευχή είναι το προνόμιο του ανθρώπου να συνομιλεί με τον Θεό. Στην προσευχή και με την προσευχή, εκφράζεται και αποκαλύπτεται το "κατ' εικόνα" που οδηγεί στο "καθ' ομοίωσιν" . Το εκκλησιαστικό έτος αρχίζει την 1η Σεπτεμβρίου και το κοσ

"Να δημιουργείτε ωραίο παρελθόν στη ζωή σας και να χαίρεστε"

Ὁ Θεός ἐπέτρεψε, νά μᾶς ἀπογοητεύσει ἡ Εὐρώπη ἐκεῖ πού στηρίξαμε «τήν πᾶσαν ἐλπίδα» μας, στά οἰκονομικά, γιά νά εἶναι εὐκολότερη ἡ ἀφύπνισή μας. Ξεχάσαμε τόν Θεόν τῶν Πατέρων ἡμῶν καί πιστεύουμε στήν ἀπολυτοποιημένη «ἀξία» τοῦ οἰκονομισμού Δέν ἀνοίξαμε καμμιά κερκόπορτα, ἀλλά τίς πύλες τῆς ψυχῆς καί καρδιᾶς μας, γιά νά μᾶς ἀλλοτριώσει καί νά μᾶς συντρίψει ἡ σημερινή Δύση. Εὐτυχῶς ὃμως ὑπάρχει -εἶναι βέβαιο- καί ἡ «μαγιά» τοῦ Μακρυγιάννη… Σ’ αὐτήν ἀνήκουν ὃσοι σημερινοί Ἑλλη νες μένουμε πιστοί στήν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων μας, καί τόν Σωτήρα μας Κύριον ‘Ιησοῦν Χριστόν. Οἱ ἀληθινοί πατερικοί καί Ὀρθόδοξοι. Αὐτοί μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ μας, θά ἀναστήσουν τό Ἒθνος, σέ κάποιο νέο ’21, ὃταν ὁ Θεός τό ἐπιτρέψει!

Γνωρίζετε κανέναν Άγιο που να μη πόνεσε και να μη πέρασε μέσα στο καμίνι, να μη δοκιμάστηκε στο χωνευτήρι που λέγεται πόνος; Και μεις να μη νομίζουμε ότι έτσι, χωρίς καμιά δική μας υπομονή και καρτερία στις φουρτούνες της ζωής, θα προοδεύσουμε πνευματικά. Πρέπει να μάθουμε την αξία και το νόημα της ζωής σαν ένα στάδιο αγώνων πριν από τη μετάβασή μας στον ουρανό. Να θυμηθούμε ότι είναι σοφό και αληθινό αυτό που λέγεται: «Είχε δάσκαλο τον πόνο και έμαθε πολλά». Η αμαρτία είναι εκείνη που μας εμποδίζει να πιστέψουμε, όχι η λογική. Γι’ αυτό αν πεις σ’ έναν άπιστο να ζήσει έξι μήνες κατά την ηθική του Ευαγγελίου, και το κάνει, θα γίνει πιστός χωρίς να το καταλάβει. Το: «Δεν υπάρχει Θεός» το λένε συνήθως άνθρωποι φαύλοι και ανήθικοι. Ούτε βρέθηκε ούτε θα βρεθεί άνθρωπος ηθικός, εγκρατής, ενάρετος κλπ. που να λέει τόσο εύκολα: «Δεν υπάρχει Θεός!» Έχουμε την εντύπωση ότι εμείς σήμερα είμεθα ελεύθεροι. Αλλά είμεθα στην πραγματικότητα; Εμείς, βέβαια, δεν έχουμε, αφεντικά της

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι από τον ευαγγελιστή Λουκά και αναφέρει: «Οταν ἀναχώρησαν οἱ μάγοι, ἕνας ἄγγελος τοῦ Θεοῦ παρουσιάστηκε στόν Ἰωσήφ στό ὄνειρό του καί τοῦ εἶπε: «Σήκω ἀμέσως, πάρε τό παιδί καί τή μητέρα του καί φύγε στήν Αἴγυπτο καί μεῖνε ἐκεῖ ὡσότου σοῦ πῶ. Γιατί ὁ Ἡρώδης ὅπου νά ΄ναι θά ψάξει νά βρεῖ τό παιδί, γιά νά τό σκοτώσει». Ὁ Ἰωσήφ σηκώθηκε ἀμέσως, πῆρε τό παιδί καί τή μητέρα του καί μέσα στή νύχτα ἔφυγε στήν Αἴγυπτο· ἐκεῖ ἔμεινε ὥσπου πέθανε ὁ Ἡρώδης. Ἔτσι ἐκπληρώθηκε ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πού εἶχε πεῖ ὁ προφήτης: Ἀπό τήν Αἴγυπτο κάλεσα τόν γιό μου. Ὅταν κατάλαβε ὁ Ἡρώδης πώς οἱ μάγοι τόν ἐξαπάτησαν, ὀργίστηκε πάρα πολύ. Ἔστειλε τότε στρατιῶτες καί σκότωσαν στή Βηθλεέμ καί στήν περιοχή της ὅλα τά παιδιά ἀπό δύο χρονῶν καί κάτω, σύμφωνα μέ τό χρόνο πού ἐξακρίβωσε ἀπό τούς μάγους. Ἔτσι ἐκπληρώθηκε ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, πού εἶχε πεῖ ὁ προφήτης Ἱερεμίας: Ἀκούστηκε στή Ραμά κραυγή, θρῆνος, κλάματα καί στεναγμός βαρύς· γιά τά παιδιά της κλαίει

Ο Ιησούς δέχθηκε να σπαργανωθεί. Τα χέρια του και τα πόδια του δέθηκαν σφιχτά με τα σπάργανα, που πρόχειρα έφτιαξε η Παναγία Μητέρα Του. Δεν ήταν παρά ένα νήπιο, όπως όλα τα νήπια των ανθρώπων. Κάνει εντύπωση το γεγονός, ότι όταν ο Λόγος απεφάσισε και έγινε σαρξ, δεν παρουσιάσθηκε ως τέλειος άνδρας. Αλλά ακολούθησε όλα τα διαδοχικά στάδια της ανθρωπίνης σωματικής ωριμάνσεως. Δέχθηκε να κυοφορηθεί επί εννέα μήνες στην κοιλιά της Παρθένου, να σπαργανωθεί, να γαλακτοτροφήσει, να ζήσει σαν παιδί, να εργασθεί σαν ξυλουργός μέχρι τα τριάντα του χρόνια. Γιατί άραγε; Διότι η αποστολή του Ιησού δεν ήταν έξω από τον εαυτό του και άσχετη με το πρόσωπό του. Ο Ιησούς δεν ήταν απλός αγγελιοφόρος, που εστάλη για να μεταφέρει στους ανθρώπους το άγγελμα της σωτηρίας - ένα άγγελμα άσχετο με τον εαυτό του και την ζωή του - και να φύγει. Ο Ιησούς ήταν ο δημιουργός της σωτηρίας μας. Η ζωή του συνυφάνθηκε με τη δική μας. Δεν ήλθε στη γη σαν βιαστικός επισκέπτης. Η σωτηρία του ανθρώπου είναι ζυμωμέν

Τα Χριστούγεννα, τα Φώτα, η Πρωτοχρονιά, κι άλλες γιορτές, για πολλούς ανθρώπους δεν είναι καθόλου γιορτές και χαρούμενες μέρες, αλλά μέρες που φέρνουνε θλίψη και δοκιμασία. Δοκιμάζονται οι ψυχές εκείνων που δεν είναι σε θέση να χαρούνε, σε καιρό που οι άλλοι χαίρουνται. Παρεκτός από τους ανθρώπους που είναι πικραμένοι από τις συμφορές της ζωής, τους χαροκαμένους, τους αρρώστους, οι περισσότερο, πικραμένοι, είναι εκείνοι που τους στενεύει η ανάγκη να γίνουνε τούτες τις χαρμόσυνες μέρες ζητιάνοι, διακονιαρέοι. Πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να μη δίνουνε σημασία στη δική τους ευτυχία, μα γίνουνται ζητιάνοι για να δώσουνε τη χαρά στα παιδιά τους και στ’ άλλα πρόσωπα που κρέμουνται απ’ αυτούς. Οι τέτοιοι κρυφοκλαίνε από το παράπονό τους κι’ αυτοί είναι οι πιο μεγάλοι μάρτυρες, που καταπίνουνε την πίκρα τους μέρα νύχτα, σαν το πικροβότανο. Ίσα-ίσα αυτές τις αγιασμένες μέρες που θα’πρεπε να σμίξουνε πιο κοντά οι άνθρωποι συναμεταξύ τους, «να περιπτυχθώσιν αλλήλους», ίσι

Κρύο τάντανο ἔκανε, παραμονὴ Χριστούγεννα. Ὁ ἀγέρας σὰ νά ῾τανε κρύα φωτιὰ κι ἔκαιγε. Μὰ ὁ κόσμος ἤτανε χαρούμενος, γεμάτος κέφι. Εἶχε βραδιάσει κι ἀνάψανε τὰ φανάρια μὲ τὸ πετρόλαδο. Τὰ μαγαζιὰ στὸ τσαρσὶ φεγγοβολούσανε, γεμάτα ἀπ᾿ ὅλα τὰ καλά. Ὁ κόσμος μπαινόβγαινε καὶ ψώνιζε· ἀπὸ τό ῾να τὸ μαγαζὶ ἔβγαινε, στ᾿ ἄλλο ἔμπαινε. Κι ὅλοι χαιρετιόντανε καὶ κουβεντιάζανε μὲ γέλια, μὲ χαρές. Οἱ μεγάλοι καφενέδες ἤτανε γεμάτοι καπνὸ ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ φουμάριζε. Ὁ καφενὲς τ᾿ Ἀσημένιου εἶχε μεγάλη φασαρία, χαρούμενη φασαρία. Εἶχε μέσα δύο σόμπες, καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θαμπά, ἀπ᾿ ὄξω ἔβλεπες σὰν ἤσκιους τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ μουστερῆδες εἴχανε βγαλμένες τὶς γοῦνες ἀπὸ τὴ ζέστη, κόσμος καλός, καλοπερασμένοι νοικοκυραῖοι. Κάθε τόσο ἄνοιγε ἡ πόρτα καὶ μπαίνανε τὰ παιδιὰ ποὺ λέγανε τὰ κάλαντα. Ἄλλα μπαίνανε, ἄλλα βγαίνανε. Καὶ δὲν τὰ λέγανε μισὰ καὶ μισοκούτελα, μὰ τὰ λέγανε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἴσαμε τὸ τέλος, μὲ φωνὲς ψαλτάδικες, ὄχι σὰν καὶ τώρα, ποὺ λένε μοναχὰ πέντε λόγια μπρούμυτα κι ἀνάσκε

Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη  Ο μαστρο -Παύλος ο Πισκολέτος, ο ήρωας στο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη "Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη" δεν ήταν κακός, αγαπούσε την οικογένειά του, αλλά έπινε λίγο παραπάνω και τεμπέλιαζε λίγο περισσότερο. Η αλήθεια όμως ήταν, ότι πολύ θα ήθελε να είχε λίγα λεφτά για ν' αγοράσει τουλάχιστον μια γαλοπούλα. Και από κείνο το σημείο αρχίζει η χριστουγεννιάτικη περιπέτειά του...   ΤΕΧΝΙΚΟΣ Κωστόπουλος Λάμπρος, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Σαμίου Δόμνα, ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Μπουρούνης Δημήτριος, ΔΙΑΣΚΕΥΗ  Παίζουν οι ηθοποιοί: Νότης Περγιάλης, Γιάννης Αργύρης, Τάκης Βουλαλάς, Τζόλυ Γαρμπή, Δημήτρης Τσούτσης, Θάνος Δαδινόπουλος, Θόδωρος Μορίδης, Κώστας Κοσμόπουλος, Νάσος Κεδράκας, Κώστας Καφάσης, Νέλη Μαρσέλλου, Αγλαϊα Παγκάλου

«Παραπονιέσαι για τη μοναξιά στη μέση μεγάλης πόλης. Τόσος λαός γύρω σου κοχλάζει σαν μυρμηγκοφωλιά, και εσύ και πάλι αισθάνεσαι σαν στην έρημο. Στις μεγάλες γιορτές η κατάσταση είναι ανυπόφορη. Παντού πλημμυρίζει η χαρά, ενώ εσένα σε πιέζει η λύπη. Οι εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων και της Ανάστασης σου φαίνονται σαν κάποια άδεια δοχεία, τα οποία εσύ γεμίζεις με δάκρυα. Όταν αυτές οι άγιες γιορτές βρίσκονται μακριά πίσω ή μπροστά σου, αισθάνεσαι πιο ήρεμη. Αλλά όταν πλησιάσουν και έρθουν, η θλίψη και η ερημιά κυριεύουν την ψυχή σου. Τί να σου κάνω; Θα σου διηγηθώ την ιστορία για τα Χριστούγεννα της Ιωάννας διότι ίσως σε ωφελήσει. Θα αφήσω όμως να σου διηγείται εκείνη όπως τα είχε διηγηθεί σε μένα. «Σαράντα και κάτι χρόνια βλέπω εγώ αυτό τον κόσμο σαν γυναίκα. Ποτέ καμιά χαρά, εκτός από λίγη σαν παιδί στο σπίτι των γονέων μου. Αλλά μπροστά στον κόσμο δεν έδειχνα λυπημένη. Μπροστά στους ανθρώπους υποδυόμουν τη χαρούμενη, και στη μοναξιά έκλαιγα. Όλοι με θεωρο

Οι άγιοι Δέκα μάρτυρες μαρτύρησαν τον 3ο αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος. Από αυτούς, οι μεν Θεόδουλος, Σατορνίνος, Εύπορος, Γελάσιος και Ευνικιανός, ήταν από τη Γορτυνία της Κρήτης. Ο Ζωτικός, από την Κνωσό. Ο Αγαθόπους από το λιμένα Πανούρμου. Ο Βασιλειάδης (ή Βασιλείδης) από την Κυδωνιά. Ο Ευάρεστος και ο Μόβιος (ή Πόμπιος, ή Πόντιος) από το Ηράκλειο. Και οι δέκα με πολύ ζήλο εργάζονταν για τη διάδοση του Ευαγγελίου στο νησί. Καταγγέλθηκαν στον έπαρχο Κρήτης, που ήταν συνώνυμος του αυτοκράτορα, ονομαζόταν δηλαδή κι αυτός Δέκιος. Ο έπαρχος, όταν είδε την ανθηρή νεότητά τους και το αρρενωπό τους παράστημα, προσπάθησε να τους παρασύρει με πολλές υποσχέσεις εγκόσμιων απολαύσεων και ηδονών. Αλλά όταν είδε ότι τίποτα δεν πετύχαινε, διέταξε να τους μαστιγώσουν, και κατόπιν τους λιθοβόλησαν. Οι γενναίοι μάρτυρες του Χριστού υπέμειναν ηρωικά τα βασανιστήρια, ενθυμούμενοι τα λόγια του ψαλμωδού: «Ἀνδρίζεσθε καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία ὑμῶν, πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπ

Με την άδεια της Κυριάρχου Μονής Μεγίστης Λαύρας, στην περιοχή της "Βίγλας" έχει κτισθεί η σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, στην οποία παλαιότερα μένανε 80-100 Μοναχοί, Ρουμανικής καταγωγής,σήμερα έχει μόνον 10. Είναι κοινόβιος και ακολουθούν με σεβασμό και ευλάβεια το τυπικό και την τάξη των ιερών Μονών και Σκητών του Αγίου Όρους. Στην κεντρική εκκλησία της Σκήτης αυτής, βρίσκεται από πολλών χρόνων, ωραιοτάτη και μεγαλόπρεπη εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου. Ο αγιογράφος της εικόνας αυτής, Γεωργάκης Νικολάου, αφού πολύ μόχθησε και κουράστηκε να ιστορήσει την εικόνα όπως την ήθελε ο Δίκαιος - ηγούμενος - της Σκήτης Νήφων Ιερομόναχος, ο οποίος την παρήγγειλε να κατασκευαστεί στο Ιάσιο της Ρουμανίας (1857-1870) και επειδή δεν μπορούσε να την πετύχει την έκλεισε σε ερμάριον για πολύ καιρό. Αφού πέρασε πολύς καιρός έβγαλε την εικόνα, από το ερμάριο, και προσπαθούσε να την τελειοποιήσει για να την παραδώσει στον κτήτορα της Σκήτης που την είχε παραγγείλει. Σύμφωνα με τ

Ο π.Γεώργιος Μεταλληνός, χαρακτηρίστηκε από κύκλους "θεολόγων" και θεολογούντων ως συντηρητικός. Αυτό του προσάπτουν όσοι αγνοούν την θεολογία της Εκκλησίας. Όσοι απορρίπτουν την φιλοκαλική και νηπτική της διάσταση. Όσοι επηρεασμένοι από την δυτική θεολογία απορρίπτουν τα στάδια σωτηρίας του ανθρώπου που ειναι η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση. Όσοι υποβιβάζουν τον χριστιανισμό σε φτηνό ηθικιστικό επίπεδο που αφήνει τον άνθρωπο αθεράπευτο και τον οδηγεί σε υπαρξιακά αδιέξοδα όπως και στον αγνωστικισμό . Συντηρητικός ο παπα - Γιώργης γι αυτούς που ταυτίζουν τον χριστιανισμό με τον προσκοπισμό, τον στείρο και ανέραστο "επιστημονισμό". Και ερχόμαστε να αναρωτηθούμε ποιος τελικά είναι ο συντηρητικός. Καλό Παράδεισο παπά-Γιώργη!  "Αναλόγιο"

    -Γέροντα, γιατί στις γιορτές συνήθως συμβαίνει κάποιος πειρασμός; . -Δεν ξέρεις; Στις γιορτές ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι έχουν χαρά και κερνούν, δίνουν ευλογίες, δώρα πνευματικά στους ανθρώπους. Εδώ οι γονείς κερνούν, όταν γιορτάζουν τα παιδιά, ή οι βασιλείς χαρίζουν ποινές, όταν γεννιέται κανένα βασιλόπουλο,οι Άγιοι γιατί να μην κεράσουν;Μάλιστα η χαρά που δίνουν κρατάει πολύ και βοηθιούνται πολύ οι ψυχές. Γι΄ αυτό ο διάβολος ,επειδή το ξέρει αυτό, δημιουργεί πειρασμούς ,για να στερηθούν οι άνθρωποι τα θεία δώρα και να μη χαρούν ούτε να ωφεληθούν από την γιορτή.Και βλέπεις, μερικές φορές στην οικογένεια, όταν σε μια γιορτή ετοιμάζονται όλοι να κοινωνήσουν , τους βάζη ο πειρασμός να μαλώσουν, και όχι μόνο δεν κοινωνούν, αλλά ούτε στην εκκλησία πηγαίνουν.Τα φέρνει έτσι τα πράγματα το ταγκαλάκι, ώστε να στερηθούν όλη την θεία βοήθεια.Αυτό παρατηρείται και στην δική μας ,την καλογερική ζωή. Πολλές φορές το ταγκαλάκι, επειδή γνωρίζει εκ πείρας ότι θα βοηθηθ

Αγαπητοί μου αδελφοί, Τα γεγονότα τα οποία εορτάζουμε αυτές τις ημέρες είναι θεϊκά και ανθρώπινα, αφού ο Θεός Λόγος, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, προσλαμβάνει ανθρώπινη σάρκα και έρχεται στα ημέτερα, αλλά και ο άνθρωπος ανυψώνεται στα θεϊκά. Επομένως, αυτές τις ημέρες εορτάζουμε την Γέννηση του Χριστού, αλλά και την αναγέννηση του ανθρώπου, την ενανθρώπηση του Λόγου, αλλά και την θέωση του ανθρώπου, την έλευση του Θεού Λόγου στην γη, αλλά και την ανύψωση του ανθρώπου στον ουρανό. Όλοι οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας εκπλήσσονται στην ανάμνηση και προ παντός στην βίωση αυτού του μεγάλου γεγονότος, της Γεννήσεως του Χριστού, γι’ αυτό και στέκονται εκστατικοί μπροστά στο μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Θεού και της σωτηρίας του ανθρώπου. Σήμερα, την εόρτιο αυτή ημέρα, θα ήθελα να υπενθυμίσω μερικούς λόγους του μεγάλου θεολόγου της Εκκλησίας μας, του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Η ομιλία του στην γενέθλιο ημέρα του Χριστού είναι διαχρονική και γεμίζει